خدایا دلم بازامشب گرفته.....

.بیا تا کمی با تو صحبت کنم......

بیا تادل کوچکم را فقط باتو قسمت کنم.......

ای که در مقــدم تـو بـاد صبــا گُل ریزد
پیـک شادی به نثارت همه جا گُل ریزد

شب میلاد تو عالم اگر عطـر آگیـن است
جبـرئیـل از در و از بـام و هـوا گُل ریزد

رهبري دارم ز جنس آسمان
رهبري از جنس خوبان زمان
لب چو بگشايد،گشايد بغض من
صد هزار ياقوت ريزد زآن دهان

...

برخیز که غیر از تو مرا دادرسی نیست

گویی همه خوابند ، کسی را به کسی نیست

آزادی و پرواز از آن خاک به این خاک

جز رنج سفر از قفسی تا قفسی نیست

دلم گرفته،
دلم عجیب گرفته است.
و هیچ چیز،
نه این دقایق خوشبو، که روی شاخه نارنج می‌شود خاموش،
نه این صداقت حرفی، که در سکوت میان دو برگ این گل شب بوست،
نه هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف
نمی‌رهاند.
و فکر می‌کنم
که این ترنم موزون حزن تا به ابد
شنیده خواهد شد.”

«بسم الله الرحمان الرحیم

«وانی لا ارى الموت الا سعادة والحياة مع الظالمين الا برما»

«همانا مرگ را جز خوشبختى و سعادت نميبينم و زندگى كردن با ظالمين و ستمگران را جز نكبت و خوارى نمی‌شمارم». امام حسین (ع)

امام علی (ع) درباره پرهیز از دنیاپرستی و قدمت دنیا و زیانهای آن فرموده است: شما را از دنیاپرستی می ترسانم و از آن برحذر می دارم، زیرا منزلگاهی است برای کوچ کردن نه منزلی برای همیشه ماندن است، دنیا خود را با غرور زینت آرایش داده و با زینت و زیبایی مردم را می فریبد.

دنیا خانه ای است که در نزد خداوند سست و بی مقدار است، زیرا که حلال آن با حرام و خوبی آن با بدی و زندگی در آن با مرگ و شیرینی آن با تلخی ها در آمیخته است، خداوند آن را برای دوستانش انتخاب نکرد و در بخشیدن آن به دشمنانش دریغ نفرمود، خیر دنیا اندک و شر آن آماده است و فراهم آمده اش پراکنده و فانی، و ملک آن غارت شده و آبادانی آن رو به ویرانی نهاده است. (نهج البلاغه، دشتی، خطبه 113)

برگ و گل و خار، همه همسايه ی ديواربه ديوار همند