کد مداحی و آهنگ مذهبی

  يا امام صادق(ع)

حتي در آن لحظه كه جسمش نيمه جان است

آقا به فكر ساعت و وقت اذان است

او سنگِ مارا نيمه شب بر سينه ميزد

آقاي ما از بس كه خوب و مهربان است

           يا امام صادق(ع)

دارد ميان هيئت خود گريه ميكند

با اهل بيت عصمت خود گريه ميكند

با داغ ِ هَتك حرمت خود گريه ميكند

دارد براي غربت خود گريه ميكند

 طریقت شناسان ثابت قدم

به خلوت نشستند چندی به هم

یکی زان میان غیبت آغاز کرد

در ذکر بیچاره ای باز کرد

کسی گفتش ای یار شوریده رنگ

تو هرگز غزا کرده ای در فرنگ؟

بگفت از پس چار دیوار خویش

همه عمر ننهاده ام پای پیش

چنین گفت درویش صادق نفس

ندیدم چنین بخت برگشته کس

که کافر ز پیکارش ایمن نشست

مسلمان ز جور زبانش نرست

 از صد آدم یک نفر انسان خوبی می شود
آخرش دوران ما دوران خوبی می شود
میشود خودکامه کم کم مهربان و دست کم
شهر ما هم صاحب زندان خوبی می شود
گر در آمد اشک من از رفتنت دلخور نشو
دست کم در شهرتان باران خوبی می شود
چارراهِ بی چراغ قرمز چشمان تو
با کمی چرخش در آن میدان خوبی می شود
طول و عرض کوچه تان را بارها سنجیده است
کفش من دارد ریاضیدان خوبی می شود
آخرش روزی پشیمان می شوی از رفتنت
شعر من هم صاحب پایان خوبی می شود
“اصغر عظیمی مهر

 باز آشوبی به کارم کرده عشق

 خسته و دلگير در شهري غريب

مانده ام لبــــــريز از دلـــواپسي

دل پر از حال و هواي دوستــان

يـــاد از دوران شــاد اطلســـــي

يــــاد دوران رفاقتهــــــــاي دور

دوستـــــان عاشق و خيلي صبور

يــــادآن باران نم نم روي خــــاك

عاشقــــــان ساده با دلهاي پـــاك

ديگر امروز آن رفاقتها كجــاست؟

دوستان روي سخنها با شمــاست

مانده ام در سوگ اين دل مـردگـي

روزهــــاي پرسه در افســـردگـي

پس چه آمـــد بر سر آن زنـدگــي

سهـــم دلهامان همه شرمنـــدگــي

دوستـان رفتند و ما تنها شـــديم؟!

يا كــه ما مانديم و بي فردا شــديم

كاشـــكي ميشد دوباره گريـــه كرد

خاطــری از خاطــراتم زنــــده کرد

کاشکی می شد در این فصل غریب

لحظــه اي اندوه را شرمنـــده كرد

پوسته ای نازک و خشک ، .

رنگ ِ مرده ای از مات ِ قهوه ای ! .

از درون مچاله ام . .

استخوانم اما ، .

شکل ِ روز ِ اَوَلست ! .

خودکُشی را نه ، ولی .... .

خودخوری خوووب بَلَدم ! .

من در آن عمقِ وجود .

غم اَندود شده ام ! .

نمک ِ نفرت ِ تو ، .

جان ِ من را - سود - کرد ! .

با گذشتِ سالها ‌ .

مومیایی شده ام... . .

((نفیسه هاشملو)

به که باز گویم ای جان که چقدر مهربانی
تو زلال چشمه ساری تو شکوه آسمانی
چوغمی به دل نشسته پروبال دل شکسته
به امید وصل هرگز نکنم به لب فغانی
همه شادی وتبسّم به لبم شب وصالت
اگراین زمان بیایی و کنار من بمانی
به امید همنشینی که دمی برم نشینی
زشکوه با تو بودن نبود زمن نشانی
بنگرکه بست قامت دل من به ذکرنامت
به نماز عشق گفتند موذّنان اذانی
نظری دگر به ماکن زغمت مرا رها کن
که به جان نازنینت تو میان جان جانی
غزلم نوای نی شدهمه عمربی تو طی شد
به خدا پناه بردم که مرا زخود نرانی
من و جسم مبتلایی تو وساز بی وفایی
به کدام مذهبی تو که به عهد خود نمانی
بنگر زصبر ساقی که نمانده هیچ باقی
که امید همدلی بود نه شوق همزبانی